OLDENZAAL

Pakistan is met 73 procent van de wereldproductie veruit de grootste leverancier van voetballen. Bij het stikken van de ballen was tot een paar jaar geleden kinderarbeid de normaalste zaak van de wereld. De stikopdrachten werden via tussenhandelaren uitgezet bij duizenden, huisstikkers in dorpen rond de fabriekstad Sialkot. Vooral vrouwen en kinderen moesten helpen om extra geld in het laatje te brengen, als aanvulling op wat het land of de melk van de buffels opbracht.

Toen in 1996 voornl. In de Verenigde Staten de verontwaardiging over kinderarbeid een verandering teweegbracht in het productieproces: kinderarbed moest zo snel mogelijk worden afgeschaft. Dat kon alleen als de thuisproductie verboden werd. Een groot aantal voetbalfabrikanten tekenden de Atlanta-overeenkomst.

Desalniettemin zijn er zeker nog enkele duizenden kinderen in dit gebied van Pakistan die onder slechte werkomstandigheden voetballen stikken. Een moeder en een dochter verdienen voor een twaalfurige werkdag voetbal stikken samen minder dan twee gulden.

'Dat kan natuurlijk niet', vinder Toke en Elly van de Wereldwinkel in Oldenzaal. Zij gaan er van uit dat nogal wat ouders een nieuwe voetbal kopen voor hun kinderen nu het EK 2000 er aankomt. De ballen die de Wereldwinkel in hun assortiment hebben opgenomen komen via de organisatie Fair Trade. Die betaalt aan stikkers boven de 16 jaar verreweg de hoogste stuklonen, waardoor veel ouders hun kinderen naar school kunnen sturen.

Toke Geisink en Elly Eichelsheim laten in de Wereldwinkel
in Oldenzaal de EK-ballen zien.